فکر می کردم وقتی حرم بروم چشم هایم فرش حرم می شود و بوسه هایم از دور، گل پوش گنبد.

سینه را می شکافم و مرغ دلم را از بند آن رها ساخته در فضای حرم پر می دهم.

و دیگر آن دل به سینه بر نخواهد گشت.

  تمام وجودم، زلال به ضریح آویزان می شود و از میان انگشت های ملتمس دیگران جاری ...

......

وقتی آمدم بی دل بودم دلم زودتر آمده بود.

گفته بودم چو بیایم غم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تو ببینم.

نور نگاهت را بر دلم بپاش همین.

.......

............

حتی غربتم هم شبیه غربتتان نیست...

نوشته شده در چهارشنبه 93 مرداد 1ساعت ساعت 11:11 صبح توسط سیده فاطمه| نظر