در بحث بصیرت دوست بزرگوار جناب آقاجانی مطلبی را عنوان کردند و فرمودند که بصیرت و ولایت مداری دو بحث جدا هستند و نباید این دو با هم خلط شود. به همین دلیل سعی کردم تا کمی بیشتر مطالعه کنم و حقیقت این دو را پیدا کنم. وقتی پست های جناب آقاجانی را خوندم به نظرم رسید مضمون کلام ایشان این است که ولایت مدار اگر بصیرت نداشته باشد آخر از ولایت جدا می شود. اولین چیزی که به ذهنم رسید داستان زبیر بود. برای تفکیک یا عدم تفکیک بصیرت و ولایت مداری در داستان زبیر دقیق شدم تا ببینم آیا واقعا زبیر ولایتمدار بود و بی بصیرتی سبب جدا شدن وی شد یا کلا ولایت مداری و بصیرت یک مفهوم است و زبیر از ابتدا ولایتمدار نبود. اگر ولایتمداری را طبق آنچه آقای آقاجانی گفتند جدای از بصیرت بدانیم در نگاه اول زبیر ولایتمدار به نظر می رسد. زبیر جزء معدود نفراتی است که در خانه ی حضرت فاطمه زهرا برای دفاع از امیرالمومنین تحصن کردند. یکی از دوازده نفری است که در مسجد از حق حضرت امیر دفاع کرد. یکی از شمشیر به دستانی است که فقط اشارت امیرالمومنین لازم بود تا سر از تن غاصبان جدا کند... خلاصه اینکه زبیر در وقایع بعد از رحلت حضرت رسول خوش درخشید و همراه امیرالمومنین ماند ولی بعد می بینیم که علیه امیرالمومنین جنگ جمل راه می اندازد!! در همین جنگ جمل وقتی زبیر به قتل رسید و شمشیرش را برای امیرالمومنین آوردند حضرت فرمودند این شمشیر چه غم ها که از دل پیامبر زدود. اما هم صاحب شمشیر و هم قاتل وی به جهنم می روند. خیلی حرف بزرگی است که کسی غم از دل پیغمبر بردارد و آخر کارش برسد به جهنم!! تعبیر دیگری هم امیرالمومنین دارند که می فرمایند زبیر همواره از ما اهل بیت بود تا وقتی که فرزند شومش عبدالله به دنیا آمد. امیرالمومنین دقیقا همان تعبیری را برای زبیر به کار می برند که پیامبر اکرم برای سلمان فارسی به کار بردند. به نظر بنده ولایت مداری و بصیرت یک حقیقتند نه مفاهیمی جدا از هم. زبیر از همان ابتدا ولایتمدار نبود که نهایتا کارش رسید به اینجا! در نهج البلاغه مباحث جنگ جمل را بررسی کردم تا بتوانم تحلیل درستی از چرایی عاقبت زبیر پیدا کنم حضرت امیر خود دلیل خروج زبیر را حسادت وی بیان می کنند و می فرمایند: «آنها از روی حسادت بر کسی که خداوند حکومت را به او بخشیده است، به طلب دنیا برخاسته اند.[1]» پس حضرت چیزی تحت عنوان بی بصیرتی را دلیل عهدشکنی اصحاب جمل نمی دانند تا قرار باشد ادعا کنیم ایشان ولایتمدار بی بصیرت بودند! زبیر از همان ابتدا ولایتمدار نبود بلکه محب بود. امیرالمومنین را دوست داشت اما فقط دوست داشت! دوست داشتنی که در آن حسادت هم راه یافت. داریم که عده ای به دیدار امام رضا آمدند و به خادم ایشان گفتند ما عده ایی از شیعیان حضرت هستیم لطفا بگویید آقا به ما وقت ملاقاتی بدهند امام رضا هم فرموده بودند چرا دروغ می گویید شما شیعه ما نیستید شما محب مایید! در اینجا امام رضا بحث ولایتمداری و محبت را کاملا تبیین می فرمایند یعنی کسی که فقط دوستدار ماست در زمره شیعیان ما نیست بلکه فقط محب است. شیعه بودن شرایطی می طلبد. به نظر بنده این محبت وقتی با شناخت و اطاعت آمیخته شود حاصلش می شود بصیرت یا همان ولایت مداری یا همان اطاعت محض! منظور من از نیاوردن چرا در کار ولی این نیست که دنبال یافتن پاسخ شبهه های خود نباشد خیر اتفاقا باید شبهه ها را پرسید و دنبال پاسخش بود چون تلنبار شدن شبهه ها روی هم آخر یک جا کار دست انسان می دهد! آیه صریح قرآن می فرماید فاسئلوا اهل الذکر یعنی ندانسته جلو نروید با آگاهی پیش بروید امام یار جاهل نمی خواهد باید فهمید و مطیع بود. مقصود بنده از چرا آوردن چرا آوردن هایی است که در پی آن فهمی نیست بلکه چراهایی است که مقصود آن نه آوردن است! نه آوردن در فرمان ولی. به نظر بنده نمی شود بصیرت و ولایت مداری را تفکیک کرد هیچ جای تاریخ نمی شود ولایتمداری پیدا کرد که از خط امام جدا شده باشد آنها که جدا شدند هیچ وقت ولایتمدار نبودند. این محب است که ممکن است راه عوض کند چون شاید محبتش عوض شود چون محبت کم و زیاد شدنی است تمام شدنی است حتی می شود که محبت تغییر مسیر دهد از جانبی به جانب دیگر گسیل کند. اما وقتی چیزی مدار شد یعنی زندگی حول آن می چرخد وقتی ولایت شد مدار انسان آن وقت آن مسیر عوض شدنی نیست چون چرخ زندگی روی آن مدار می چرخد اصلا محور ولایت است... ولایتمداری یعنی محور حرکت باید ولی باشد و این یعنی همان اطاعت و انسان وقتی مطیع کسی می شود که وی را ببیند بشناسد شایسته اطاعت بداند محبش شود و مطیع و این همان بصیرت است یعنی شما چون یقین به حقانیت ولی داری وقتی امری فرمود اطاعت می کنی حتی اگر حکمت فرمانش رانفهمی...
[1] . خطبه169
By Ashoora.ir & Night Skin
نویسندگان
پیوندها
آرشیو مطالب
سایر امکانات
لوگوی دوستان
