چه می شود که بین تمام یاران حسین ع، بلکه بین تمام شهیدان تاریخ عباس ع ممتاز می شود؟!
پاسخ این سؤال را در سیره ابالفضل ع جستم. ادب و وفا، بارزترین ویژگی اخلاقی عباس ع است؛ ادبی عجیب! عباس ع هرگز پیش تر از حسین قدمی برنداشت، همیشه در مقابل ابا عبدالله ع دو زانو می نشست، یعنی به حالت آماده باش و گوش به فرمان، هرگز- جز در لحظه شهادت که آن هم قصه ای دارد که بارها شنیده ای- به خود اجازه نداد که ابا عبدالله ع را برادر خطاب کند؛ ادبی عجیب... و وفایی عجیب تر! در قص? وفا و ادب عباس ع همین بس که وقتی به شریع? فرات رسید آب ننوشید؛ فقط برای این که اربابش تشنه است، فقط برای این که هرگز به خود اجازه نداد پیش از مولایش حتی آب بنوشد!!!
اما این ها راز ممتازی عباس ع نیست!!!
بنگر که أئمه وقتی از عموی خود می گویند و به او مباهات می کنند درباره حضرتش چه می گویند! در تعبیری از حضرت امام صادق ع آمده است که عموی ما نافذالبصیره بود. به نظر، راز جاودانگی عباس ع همین بصیرت نافذش است.
این بصیرت مگر چیست که یک نفر را می کند دردانه 14 معصوم؟!
بصیرت این است که در هر جایگاهی وظیفه ات را بشناسی و به بهترین شکل به آن عمل کنی؛ درست مثل عباس...
اما عباس ع این بصیرت نافذ را از کجا آورده بود؟! جوابش را فقط باید در ولایت مداری عباس ع  جست! این همه اطاعت، این همه گوش به فرمانی! مگر عباس ع پهلوان نبود؟ امیر لشکر نبود؟ علمدار نبود؟ حالا کیست که نداند عباس ع در میدان شهید نشد؟! عباسی که دلش برای میدان رفتن پر می زد، هر بار که برای اذن گرفتن آمد و جواب رد شنید هرگز نگفت چرا؟! فقط گفت چشم! و حالا امیر لشکر، نه برای جنگ فقط برای آب آوردن باید برود! هرگز نگفت چرا من؟! بگذار دیگری در پی آب برود و من به میدان؛ باز هم مثل همیشه فقط گفت: چشم...
اصلا هیچ کلامی شایسته عباس ع نیست، جز این که عباس ع  به حق پسر علی ع است...!

 

نوشته شده در سه شنبه 91 فروردین 22ساعت ساعت 12:33 عصر توسط ملیحه سادات| نظر