آن روز آخرین روز آخرین ترم  بچه های ورودی87 بود.وارد دانشکده می شوم, چشمانم دوخته می شود بر سر در دانشکده,نگاهم بی اختیار می چرخد به سمت آیه ای از قرآن که مثل همیشه در بالاترین جای ساختمان خود نمایی می کند: إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْراً کَبِیراً

چگونه بیان کنم همه ی غم,حسرت ,دلتنگی و بغضی که گلویم را سخت می فشارد؟؟

خدایا فقط تو می دانی در دلم چه می گذرد,فقط تو می توانی آرام دلم باشی.

خدایا برای همه ی دوستان پاک و باصفایم که در این 3 سال  نعمت جاری تو در زندگیم بودند, بهترین های دنیا و آخرت را از تو خواستارم.دوستانی که اندیشه شان به وسعت آسمان بود و دلشان دریایی...

نوشته شده در جمعه 90 دی 23ساعت ساعت 1:43 عصر توسط پونه| نظر