کبوترها را نميدانم
شايد
نه حتما
روزي در هوايش نپرند، دلگيرند
شايدم ميميرند
خوش به حالش
صبح، ظهر، شب، نيمه شب،
همه وقت حرم
روي گنبد
روي گلدسته
رو سقاخونه
رو ايوون
و روي پرچم
و گاهي هم طواف
خوش به حالش
روزگاري توفيقي بود، نه مثل کبوتر، البته کمتر
ولي هر از چند گاهي، شايد، در هواي حرمش پر پروازي بود
صلب شد توفيقش
کبوتر را سخت بايد باشد
در غريبي پريدن
از همين شهر غريب
ولي
با نگاهي به گنبد طلايي حضزتش
مي گويم
يا امام الرئوف
«فتصدّق علينا»
.....
.............
حرمت هواي پروازم بود
حرمت نواي هر سازم بود
و شايد
غربت اين ايام
نقطه ي اول آغازم بود
يادش بخير ثانيه هاي طواف حرمش
آه