چهل عدد بلوغ است... عدد کمال...
سی روز از رجب و ده روز از شعبان... چهل روز است که نور و لطف و رحمت، بی امان از آسمان می بارد...
و حالا چله ی رحمت است... نور و لطف و رحمت به کمال رسیده اند... بلوغ ِ عطای خداوندی است...
یازده شعبان است...ماه ِ پیامبر...
ملائک آمده اند... بال هایشان سپید در سپید، میانه زمین و آسمان غوغا به پا کرده...
زمزم ِ « تبارک » میان زمین و آسمان طنین می اندازد... تبسم روی لب های پر از ملکوت حسین می نشیند، رحمت به کمال می رسد و بلوغ ِ عطای خداوندی، پیامبر ِ کوچک حسین در زمین هبوط می کند......
لیلا... مادرش نواده مسیح است... و حسین...پدرش، جان پیامبر...
چقدر شبیه مسیح است... چقدر شبیه پیامبر...
« علی » آمده است... زمین و آسمان به پایش قیام کرده اند و حسین پیش از همه به استقبال پدر آغوش گشوده است...
« علی » نوزاد را به آغوش می کشد و بوسه بر پیشانیش می نهد... نامش را چه گذاشته اید؟
حیایی پر از عشق آسمان چشمان حسین را به زمین می دوزد... ع...ل...ی... من اگر هزار فرزند هم داشته باشم همه را « علی » می نامم...
« علی » به نشان سپاس چشم بر هم می نهد...علی ِ کوچک حسین گلخنده می زند... حسین تبسم می کند و آسمان پر می شود از هلهله...
میان آسمان غوغایی است... انگار سر ِ گهواره جنبانی ِ نوزاد همهمه شده است...
 آسمان به طواف نوزاد آمده است...جبرئیل و میکائیل کنار گهواره نشسته اند و ملکوت وجودش را نفس می کشند...
 چقدر خاطر پیغمبر، با هر نگاه ِ این کودک برای زمین و آسمان زنده می شود....
نور است و نور است و نور که از زمین، می پاشد روی دامن آسمان!...آسمان نور می گیرد از زمین ِ خانه حسین...
سه آسمان جمع شده اند روی زمین... علی، حسین ِ علی، علی ِ حسین... و زمین آسمانی ترین روزش را به رخ آسمان می کشد...  آسمان بلاگردان ِ زمین شده است... و گرد خانه ی حسین طواف می کند...
نور و عنبر و مشک و رحمت و مغفرت و لطف... همهمه شده است از بارش ِ خدا روی زمین...
یازده شعبان است... ماه پیامبر...
رحمت ِ خدا به کمال نشسته است... پیامبر کوچک حسین بر زمین منت نهاده است ... ملائک نغمه ی آمدنش را در گوش کربلا سروده اند...
فتبارک الله احسن الخالقین...

نوشته شده در یکشنبه 91 تیر 11ساعت ساعت 9:27 صبح توسط ملیحه سادات| نظر